به طور کلی قابلیت فورج در تولید قطعاتی مستحکم و با کیفیت بالا است. قطعاتی که در بسیاری از مواردی استحکام بیشتری نسبت به سایر روش های تولید مانند ریخته گری یا متالورژی پودر دارند. هنگامی که فلز در طول فرایند فورج شکل می‌ گیرد، دانه بندی داخلی آن تغییر شکل می ‌دهد تا به بافت مد نظر برسد. در نتیجه تغییر دانه بندی در سراسر قطعه، خواص مکانیکی آن تا حدود زیادی بهبود می یابد.

علاوه بر این، با استفاده از این روش می توان در بسیاری از هزینه ها نسبت به فرایند ریخته گری  صرفه جویی کرد. بخشی از صنعتگران بر این باورند که شاید ریخته گری از لحاظ صرفه های اقتصادی کوتاه مدت، جذاب تر به نظر برسد؛ اما روش آهنگری در بلند مدت صرفه بیشتری خواهد داشت. این ادعا با در نظر گرفتن چرخه عمر محصول و کیفیت نهایی محصولات آهنگری شده ارائه شده است.

با این حال آهنگری به تجهيزات نسبتاً گران قیمتی نياز دارد. در نتيجه، بخش دیگری از صنعتگران عقیده دارند اين فرآيند زمانی از نظر اقتصادی جذاب است كه هدف، تولید تعداد زيادی از قطعات باشد يا این که خواص مكانيكی مورد نياز در محصول نهايی را بتوان با یک یا دو کورس فورج به دست آورد. بنابراین اقتصادی بودن را باید با در نظر گرفتن جزئیات هر مورد خاص، بررسی کرد.

روش های آهنگری معمولاً ضايعات كمی دارند يا بدون ضايعات هستند و می توانند هندسه قطعه نهایی را در مدت زمانی کوتاه در یک یا چند کورس پرس یا چکش ایجاد کنند. از آن جا این قطعات به ابعاد مورد نظر سازندگان بسیار نزدیک هستند، بنابراین نياز به براده برداری و ماشین کاری به شدت کاهش می یابد كه این صرفه جویی زیادی را در مصرف ماده و انرژی به دنبال خواهد داشت.